Episode 249 : มีเงินมากไม่ยากที่จะมีอายุยืน
เด็กหญิงพอเพียงและเด็กชายใฝ่ดีกำลังคุยกันถึงงานศพของเศรษฐีคนหนึ่ง ที่พึ่งถึงแก่กรรมด้วยอายุ ๑๐๒ ปี....
ด.ช.ใฝ่ดี : พอเพียงสังเกตไหมว่าคุณชวดที่ศพเพิ่งถูกเผาไปเมื่อวันวาน ท่านมีอายุตั้ง ๑๐๒ ปีแน่ะ
ด.ญ.พอเพียง : ใช่เลย เพราะคุณชวดท่านมีเงิน ท่านก็เลยซื้ออาหารดี ๆ มารับประทาน ยามเจ็บป่วยก็มีเงินซื้อยาแพง ๆ หาหมอเก่ง ๆ ท่านก็สามารถมีอายุยืนได้
ด.ช.ใฝ่ดี : สงสารคนจน ๆ นะ อายุสั้นกว่าคนรวย ต่อไปพวกเราคงต้องหาเงินมาก ๆ เพื่อจะได้มีอายุยืนยาว
ขณะที่เด็กทั้งสองกำลังคุยกันอยู่นั้น หลวงตาเดินผ่านมาทางหน้าบ้าน เด็กทั้งสองคนจึงรีบลงจากบ้าน ยืนนบไหว้หลวงตา....
ด.ญ.พอเพียง : หลวงตาไปไหนมาคะ ท่าทางเหนื่อยเชียว ?
หลวงตา : ไปดูศพบ้านโน้น ลูกเขาตายอายุเพียงแค่ ๙ ปีเท่านั้น เขาขอให้ไปสวดศพและเทศน์ให้ฟัง พรุ่งนี้จะนำศพมาวัดเราน่ะลูก
ด.ช.ใฝ่ดี : บ้านโน้นเขารวยมากเลยนะครับ ทำไมเขาปล่อยให้ลูกตายได้เล่าครับ น่าจะเอาเงินไปจ้างหมอเก่ง ๆ อยู่โรงพยาบาลดี ๆ เขาขี้เหนียวหรือเปล่า ?
หลวงตา : เขาไม่ขี้เหนียวหรอก เขาหมดเงินเป็นล้านแต่ก็ช่วยลูกให้หายป่วยไม่ได้ คนเรานะลูก เกิดมามีบุญเก่า - กรรมเก่ามาด้วยกันทั้งนั้น ถ้ากรรมเวรเก่าตามมาเกณฑ์ หรือ เจ้ากรรมนายเวรตามมาทวงคืน อายุก็สั้นพลันตายได้ทุกเมื่อ
ด.ญ.พอเพียง : หลวงตาขา หนูกำลังคุยกันว่าคนรวยอายุยืนกว่าคนจนค่ะ
หลวงตา : เปล่าเลย ! ฟังนะลูก สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้ว่า....
“ทีฆมายุง ละภะเต ธะเนนะ” (ทีฆมายํ ลภเต ธเนน)
คนมีอายุยืน ไม่ใช่เพราะมีทรัพย์
ด.ช.ใฝ่ดี : แล้วทำไมคนจึงอายุยืนเล่าครับ ?
หลวงตา : ข้อนี้มีเหตุผลทั้งในอดีตและปัจจุบัน ถ้าอดีตดี ปัจจุบันดี ทั้ง ๒ ภพมาประจบกัน ก็มีอายุยืนได้
ด.ญ.พอเพียง : หนูขอให้หลวงตาเทศน์แสดงเหตุผลด้วยค่ะ
หลวงตา : คนจะมีอายุยืนไม่ใช่เพราะมีเงิน แต่ต้องมีบุญดีมาแต่เดิม ชาตินี้ต้องเติมบุญใหม่ ทั้งต้องปฏิบัติตนให้ถูก คือ....
- ชาติก่อนไม่ฆ่าสัตว์
- ชาตินี้เคร่งครัดในศีล
- อยู่กินอย่างมีระเบียบวินัย
- รักษาใจไม่ให้ฟุ้งซ่านด้วยความคิด
- ไม่เสพ - กินยาเสพติดเข้าร่างกาย
- ไม่หนีปัญหาด้วยการฆ่าตัวตาย
- ไม่ทำลายชีวิตคนอื่น
: นี่คือเหตุปัจจัยที่ต้องรู้ทั้งในอดีตและปัจจุบัน
หลวงตา : เอาละ หลวงตาต้องไปสั่งพระเณรให้จัดศาลาบำเพ็ญกุศลศพ อย่าลืมบอกพ่อแม่ของพวกเธอด้วยให้ไปช่วยงานศพ คนเราน่ะต่อไปจะได้พึ่งพาอาศัย จงเห็นใจกันในยามยาก พวกเธอเองก็ต้องไปงานศพบ้าง จะได้เกิดความคิดดี ๆ ขอให้พวกเธอจดจำไว้ว่า....
อายุยืน เป็นทรัพย์ เกินนับค่า
อันวิชา เป็นเงินทอง ต้องประสงค์
ความประหยัด คือเศรษฐีที่มั่นคง
กุศลส่ง คือวาสนาสถาพร
ด.ญ.พอเพียง : พวกหนูกราบขอบพระคุณหลวงตาค่ะที่ให้ความกระจ่าง คือ ปัญญา
ด.ช.ใฝ่ดี : หลวงตาครับ อย่าโหมงานหนักมากนักนะครับ กราบขอบพระคุณครับ
ด.ญ.พอเพียง : ใฝ่ดี ทำไมไม่รับย่ามหลวงตาแล้วเดินไปส่งเล่า ดีแต่พูดอยู่นั่นแหละ
ด.ช.ใฝ่ดี : อ้าว...ลืมไปเลย ขอบใจนะที่เตือน
พระเทพปฏิภาณวาที
“เจ้าคุณพิพิธ”
View : 0Share :
Write comment