หลังจากได้รับแรงบันดาลใจจากบทสนทนากับแม่เมื่อวันก่อน พิมพ์ก็เริ่มลงมือวางแผนอนาคตของตัวเองอย่างจริงจัง เธอตัดสินใจสมัครเรียนต่อในสาขาที่เธอใฝ่ฝันมาตลอด แต่ขณะเดียวกัน เธอก็รู้สึกกังวลใจกับความไม่แน่นอนที่รออยู่เบื้องหน้า

วันหนึ่ง ขณะที่พิมพ์กำลังจัดเตรียมเอกสารสำหรับการสมัครเรียน คุณแม่ก็เดินเข้ามาหาที่ห้องพร้อมถาดอาหารว่าง

"ลูกขยันจังเลยนะ กำลังเตรียมตัวสมัครเรียนอยู่สินะ" แม่ทักด้วยรอยยิ้ม วางถาดอาหารว่างไว้ข้างๆ ลูกสาว

พิมพ์เงยหน้าขึ้นมองแม่ ก่อนจะตอบเสียงอ่อย "ค่ะแม่ แต่หนูกลัวจังเลยว่าจะสอบไม่ติดซะแล้ว แถมยังต้องเจอเพื่อนใหม่ที่ไม่คุ้นเคยอีก มันชักจะท้อแล้วนะคะ"

แม่นั่งลงข้างๆ ลูกสาว แล้ววางมือบนไหล่เธอเบาๆ "ความกลัวเป็นเรื่องปกติของทุกคนเวลาต้องเผชิญกับอะไรใหม่ๆ ลูก แต่เราจะปล่อยให้ความกลัวมาขวางกั้นความฝันเราไม่ได้นะ"

พิมพ์สบตากับแม่ รู้สึกชื่นใจขึ้นมาบ้าง "แล้วหนูจะเอาชนะความกลัวได้ยังไงล่ะคะ"

"วิธีเดียวที่จะเอาชนะความกลัวได้ก็คือการเผชิญหน้ากับมันไงจ๊ะ" แม่ตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "ลูกต้องก้าวออกจาก Comfort Zone ของตัวเอง แล้วท้าทายขีดจำกัดใหม่ๆ บ้าง มองความกลัวให้เป็นเพื่อนที่จะช่วยผลักดันเราไปข้างหน้า ไม่ใช่ศัตรูที่มาขวางทางเรา"

พิมพ์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถามต่อ "แต่ถ้าหากหนูล้มเหลวล่ะคะ ถ้าหนูสอบเข้าไม่ได้หรือเรียนไม่เก่ง หนูจะทำยังไงดี"

แม่ยิ้มบางๆ แล้วตอบด้วยเสียงนุ่มนวล "หัวใจสำคัญของการเผชิญหน้ากับความกลัวคือ เราต้องยอมรับความเป็นไปได้ของความล้มเหลวด้วย ลูก ไม่มีใครประสบความสำเร็จได้ในทีแรก แต่อย่างน้อย การที่เรากล้าลองทำ กล้าเสี่ยง ก็ถือเป็นชัยชนะที่ยิ่งใหญ่แล้ว"

"ใช่ค่ะ..." พิมพ์พยักหน้ารับ รู้สึกเข้าใจมากขึ้น "หนูต้องไม่กลัวความผิดพลาด แต่ต้องกล้าลุกขึ้นสู้ใหม่ต่างหาก"

"นั่นแหละลูก จงจำไว้เสมอนะว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แม่จะอยู่เคียงข้างลูกเสมอ เราจะก้าวข้ามผ่านความกลัวไปด้วยกัน" แม่ลูบหัวลูกสาวด้วยความรัก

พิมพ์ยิ้มตอบกลับ ในใจเต็มไปด้วยความอุ่นใจ รู้สึกเหมือนมีพลังใหม่ๆ ไหลเข้ามาในตัวเธอ "ค่ะ หนูจะจำคำพูดของแม่เอาไว้เสมอเลย หนูจะไม่ยอมแพ้ต่อความกลัวอีกแล้ว จะกล้าเผชิญหน้ากับมันและก้าวต่อไปข้างหน้าให้ได้"

แม่พยักหน้ารับ ภูมิใจในความเข้มแข็งที่เห็นในแววตาลูกสาว

หลังจากนั้น พิมพ์ก็มุ่งมั่นเตรียมตัวสอบเข้าเรียนต่ออย่างหนัก เธอตั้งใจเรียนและทบทวนบทเรียนทุกวัน แม้บางครั้งจะรู้สึกท้อบ้างเป็นธรรมดา แต่เธอก็นึกถึงคำพูดของแม่ไว้เสมอ ว่าหากอยากเอาชนะความกลัว เธอจะต้องกล้าที่จะเผชิญหน้ากับมัน

และแล้ววันสอบก็มาถึง พิมพ์รู้สึกตื่นเต้นและกังวลเล็กน้อย แต่เธอก็สูดหายใจเข้าลึกๆ เตือนตัวเองว่านี่คือจุดเริ่มต้นของการก้าวข้ามความกลัวครั้งสำคัญ ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไร อย่างน้อยเธอก็ภูมิใจในความพยายามของตัวเอง ที่ได้ทุ่มเททั้งแรงกายและแรงใจมาจนถึงวันนี้

พิมพ์คว้าดินสอและยางลบขึ้นมาถือไว้มั่น พร้อมจะก้าวเข้าไปในห้องสอบ ในใจของเธอไม่มีความกลัวอีกต่อไป มีแต่ความมุ่งมั่นและความเชื่อมั่นเต็มเปี่ยม ตั้งใจว่าจะสู้จนถึงที่สุด เพื่อทำให้ความฝันของเธอเป็นจริงให้ได้!