หลังจากที่พิมพ์ได้เรียนรู้ถึงคุณค่าของการมีเพื่อนที่ดี เธอก็เริ่มมีกำลังใจในการเรียนและการใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยมากขึ้น อย่างไรก็ตาม พิมพ์ก็ยังมีช่วงเวลาที่รู้สึกไม่มั่นใจในตัวเองอยู่บ้าง โดยเฉพาะเวลาที่ต้องแสดงความคิดเห็นในห้องเรียนหรือต้องนำเสนองานต่อหน้าเพื่อนๆ วันหนึ่งเธอกลับมาบ้านด้วยสีหน้าหม่นหมอง คุณแม่สังเกตเห็นจึงเข้ามาถาม

"ลูกเป็นอะไรไปจ๊ะ วันนี้ดูไม่ค่อยร่าเริงเลย" คุณแม่เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

พิมพ์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเล่าให้ฟังว่า "วันนี้ที่เรียนอาจารย์ให้ทุกคนออกความเห็นเกี่ยวกับเนื้อหาในบทเรียนค่ะ เพื่อนๆ ต่างก็พูดกันได้ดีมาก มีแต่หนูนี่แหละที่นั่งเงียบไปเลย กลัวว่าสิ่งที่จะพูดออกไปจะดูโง่ๆ ในสายตาคนอื่น สุดท้ายหนูเลยไม่กล้าพูดอะไรซักคำ รู้สึกแย่มากเลยค่ะ"

คุณแม่มองลูกสาวอย่างเข้าใจ ก่อนจะบอกว่า "การที่ลูกรู้สึกไม่มั่นใจในตัวเองบ้างเป็นเรื่องปกตินะจ๊ะ ทุกคนย่อมเคยรู้สึกแบบนั้นกันทั้งนั้น แม้แต่แม่เองก็เคยเป็น"

พิมพ์มองแม่ด้วยสายตาประหลาดใจ ไม่คิดว่าแม่ที่ดูเข้มแข็งและมั่นคงในตัวเองมาตลอดจะเคยรู้สึกแบบนี้ "แม่เองก็เคยเหรอคะ แล้วแม่เอาชนะความรู้สึกไม่มั่นใจได้ยังไงคะ?"

คุณแม่ยิ้มอ่อนโยน พลางตอบว่า "สิ่งสำคัญคือเราต้องเชื่อมั่นในตัวเอง ลูก เราต้องยอมรับในความสามารถของตัวเองให้ได้ก่อน ถึงแม้บางครั้งเราอาจจะรู้สึกด้อยกว่าคนอื่นบ้าง แต่เราก็มีจุดเด่นของเราเอง ขอแค่เชื่อมั่นและมั่นใจในสิ่งที่เรามีอยู่ แล้วกล้าที่จะแสดงออกมันออกมา ไม่ต้องสนใจความคิดเห็นคนอื่นให้มากเกินไป"

"แล้วถ้าสิ่งที่หนูพูดมันผิดล่ะคะแม่? หนูกลัวว่าคนอื่นจะหัวเราะเยาะ หนูเลยไม่กล้าแสดงออกเลย" พิมพ์กล่าวเสียงสั่น

คุณแม่ส่ายหน้า ก่อนจะเอ่ยต่อว่า "การพูดผิดหรือตอบผิดไม่ใช่เรื่องแย่หรอกลูก มันคือโอกาสให้เราได้เรียนรู้ต่างหาก ยิ่งเวลาอยู่ในห้องเรียนด้วยแล้ว ไม่มีคำถามหรือคำตอบไหนที่โง่เกินไปทั้งนั้น ถ้าไม่ถามหรือไม่ตอบเพราะกลัวคนอื่นจะคิดยังไง สุดท้ายเราก็จะไม่ได้เรียนรู้อะไรเลย"

พิมพ์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาว่า "แม่พูดถูกค่ะ บางทีหนูก็แคร์ความเห็นคนอื่นมากเกินไป จนลืมสนใจความรู้สึกของตัวเองไป หนูต้องหัดเชื่อมั่นในความคิดและความสามารถของตัวเองให้มากกว่านี้"

แม่พยักหน้า พร้อมเสริมว่า "อย่าลืมนะลูกว่าทุกความเห็นมีคุณค่าในแบบของมันเอง ไม่มีความคิดเห็นที่ถูกหรือผิดร้อยเปอร์เซ็นต์หรอก ยิ่งในการเรียนการสอนด้วยแล้ว การได้แลกเปลี่ยนมุมมองที่แตกต่างกันนั่นแหละคือสิ่งสำคัญที่สุด มันจะช่วยให้ลูกได้เติบโตในแบบที่ลูกเป็น ไม่ใช่ในแบบที่คนอื่นคาดหวัง"

"ค่ะแม่ หนูเข้าใจแล้วค่ะ" พิมพ์ผงกศีรษะ "หนูจะพยายามเปิดใจ ไม่ตัดสินความคิดของตัวเองก่อนใคร และจะกล้าแสดงออกให้มากขึ้น เพราะนั่นหมายถึงการให้เกียรติและเชื่อมั่นในตัวเอง ขอบคุณมากนะคะที่เป็นกำลังใจให้ เป็นคำแนะนำที่ดีมากเลย"

แม่ยิ้ม ก่อนจะกอดลูกสาวไว้แนบอก "ลูกเป็นเด็กที่มีความสามารถและน่ารักมากนะ อย่าได้สงสัยในตัวเองอีกล่ะ จงภูมิใจและมั่นใจในสิ่งที่ลูกเป็น แม่รู้ว่าสักวันความเชื่อมั่นนี้จะช่วยให้ลูกไปได้ไกลแน่นอน"

พิมพ์ยิ้มตอบ รู้สึกเบาใจขึ้นมาก ราวกับมีพลังใหม่เข้ามาเติมเต็มหัวใจ เธอได้เรียนรู้ว่าความเชื่อมั่นในตัวเองเป็นสิ่งสำคัญที่จะช่วยให้เธอก้าวข้ามความกลัวและข้อจำกัดต่างๆ ได้ ต่อจากนี้เธอจะไม่หวั่นไหวต่อความคิดเห็นของคนอื่นอีกแล้ว แต่จะให้คุณค่ากับความคิดและตัวตนที่แท้จริงของตนเองให้มากขึ้น เพื่อจะได้เป็นตัวของตัวเองได้อย่างสง่างามและเปล่งประกาย ท่ามกลางเส้นทางชีวิตที่เธอกำลังจะก้าวเดินต่อไป