เช้าวันหนึ่ง พิมพ์ตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกแปลกๆ ในใจ เธอลุกขึ้นจากเตียง เดินไปยังหน้าต่างและเปิดมันออก แสงแดดยามเช้าส่องผ่านเข้ามา เผยให้เห็นดอกไม้ริมระเบียงที่กำลังผลิบานสะพรั่ง ทว่ากลับทำให้เธอรู้สึกหม่นหมองอย่างบอกไม่ถูก

พิมพ์เดินเข้าไปในครัว คุณแม่กำลังเตรียมอาหารเช้าให้อยู่

"อรุณสวัสดิ์จ้ะลูก" คุณแม่ทักทาย หันมายิ้มให้ลูกสาวอย่างอบอุ่น

"สวัสดีค่ะแม่" พิมพ์ตอบรับเสียงเบา ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะอาหาร สายตามองเลยไปนอกหน้าต่าง

"เป็นอะไรหรือเปล่าลูก ทำไมวันนี้ดูไม่ค่อยสดใสเลย?" คุณแม่ถามด้วยความเป็นห่วง วางจานอาหารตรงหน้าลูกสาว

พิมพ์ถอนหายใจ ก่อนจะบอกว่า "หนูรู้สึกแปลกๆ ค่ะแม่ เหมือนมีอะไรเปลี่ยนไปเยอะมากเลย เพื่อนสมัยมัธยมหลายคนก็ย้ายไปเรียนที่อื่น แถมหนูก็ต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่มหาวิทยาลัย ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปหมดแล้ว หนูรู้สึกเหมือนตามไม่ทันซะแล้วสิคะ"

คุณแม่เข้ามานั่งข้างๆ ลูกสาวที่กำลังสับสน เธอกุมมือพิมพ์ไว้แล้วค่อยๆ พูดว่า

"ลูกรู้ไหมจ๊ะ ชีวิตคือการเปลี่ยนแปลง วันเวลาไม่เคยหยุดนิ่ง ทุกอย่างล้วนแต่เปลี่ยนไปทั้งนั้น เพื่อนๆ บางคนก็อาจจะเดินจากเราไป แต่เราก็จะได้พบกับผู้คนใหม่ๆ อีกมากมาย บางทีสิ่งที่เราคุ้นเคยก็หายไป แต่เราก็จะได้เปิดตัวเองออกไปสู่โลกกว้าง เจอประสบการณ์ใหม่ๆ ที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน"

"แม่พูดเหมือนมันเป็นเรื่องง่ายเลยนะคะ แต่สำหรับหนูมันยากมากเลย" พิมพ์บ่นเบาๆ

คุณแม่ยิ้มอย่างเข้าใจ "ใช่แล้วลูก มันไม่ง่ายเลย กว่าแม่จะเข้าใจและยอมรับเรื่องนี้ได้ก็ต้องใช้เวลานานเหมือนกัน แต่แม่อยากให้ลูกรู้ไว้ว่า การปฏิเสธการเปลี่ยนแปลงก็เหมือนการปฏิเสธชีวิตนั่นแหละ ยิ่งเราต่อต้านมัน มันก็ยิ่งทำให้เราทุกข์ใจ สู้เราเปิดใจยอมรับและปรับตัวไปกับมันดีกว่า"

พิมพ์ขมวดคิ้ว ครุ่นคิดถึงสิ่งที่แม่พูด ก่อนจะถามว่า "แล้วหนูจะเริ่มต้นทำยังไงดีคะแม่"

"เริ่มจากสิ่งเล็กๆ ใกล้ตัวไปก่อนก็ได้จ้ะ ศึกษาเส้นทางไปมหาวิทยาลัย หาข้อมูลเกี่ยวกับคณะและสาขาที่ลูกจะเรียน ลองทำความรู้จักเพื่อนใหม่ เปิดใจพูดคุยกับคนรอบข้าง คิดซะว่าเป็นการผจญภัยครั้งใหม่ รับรองว่าต้องสนุกแน่นอน"

คำพูดของแม่ค่อยๆ จุดประกายความกระตือรือร้นในใจพิมพ์ขึ้นมาบ้าง เธอเงยหน้า ส่งยิ้มให้คุณแม่

"ขอบคุณนะคะแม่ หนูเข้าใจแล้วว่าหนูต้องเริ่มปรับตัวยอมรับการเปลี่ยนแปลง แทนที่จะหลบหนีหรือต่อต้านมัน จากนี้ไปหนูจะกล้าเผชิญหน้ากับการเปลี่ยนแปลงให้มากขึ้น จะเปิดใจเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ให้เต็มที่เลยค่ะ!"

"แม่ภูมิใจในตัวลูกมากนะ ที่กล้าแกร่งและพร้อมจะเติบโตแบบนี้ แม่เชื่อว่าเมื่อลูกเปิดใจยอมรับการเปลี่ยนแปลง โลกทั้งใบก็จะเป็นของลูก ความสำเร็จและความสุขรอลูกอยู่ข้างหน้าแน่ๆ"

คุณแม่และพิมพ์กอดกันแนบแน่น ต่างรู้ดีว่านี่เป็นช่วงเวลาแห่งการเปลี่ยนผ่านที่สำคัญ ถึงมันจะยากลำบากแค่ไหนกว่าจะปรับตัวได้ แต่การได้เรียนรู้ที่จะเติบโตไปพร้อมกับการเปลี่ยนแปลงของชีวิต ก็เป็นทักษะสำคัญที่จะทำให้พิมพ์ก้าวไปข้างหน้าอย่างแข็งแกร่งและมั่นคงได้ในที่สุด

ในวันนั้น พิมพ์ได้บทเรียนสำคัญ ว่าชีวิตเต็มไปด้วยการเปลี่ยนแปลง และสิ่งที่ดีที่สุดที่เราจะทำได้คือการเปิดใจ ยอมรับ และปรับตัวให้ได้อย่างมีความสุข เพียงแค่เปลี่ยนมุมมอง เธอก็เห็นว่า การเปลี่ยนแปลงไม่ใช่ศัตรู แต่เป็นเพื่อนคู่คิดในการพัฒนาตัวเอง ให้เจริญเติบโต และเปล่งประกายได้ในแบบของตัวเอง พลันความระทมในใจก็เปลี่ยนเป็นความตื่นเต้นอันบริสุทธิ์ พร้อมจะผจญภัยในโลกกว้างที่รออยู่เบื้องหน้า