ในยามบ่ายวันหนึ่ง หญิงสาวนั่งอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้าน สายลมเย็นพัดโชยมา ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายขึ้นบ้าง หลังจากเหนื่อยล้ากับการตัดสินใจเปลี่ยนแปลงตัวเองครั้งสำคัญ คุณแม่เดินออกมาจากในบ้านพร้อมถาดชากับขนมเค้กเล็กๆ วางลงบนโต๊ะ ก่อนจะหันมายิ้มให้ลูกสาว

"ลูกเป็นอะไรหรือเปล่า พิมพ์" คุณแม่ทักทายพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน

พิมพ์หันไปมองคุณแม่ ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ "หนูแค่กำลังคิดถึงอดีตน่ะค่ะแม่ พอตัดสินใจเริ่มต้นการเปลี่ยนแปลงตัวเองแล้ว หนูก็อดนึกถึงเรื่องเก่าๆ ไม่ได้"

คุณแม่พยักหน้าเข้าใจ พลางนั่งลงข้างๆ ลูกสาว "เรื่องในอดีตของลูกมีอะไรบ้างล่ะ ลองเล่าให้แม่ฟังหน่อยสิ"

พิมพ์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะค่อยๆ เล่าความหลัง "ก็เรื่องที่หนูเคยล้มเหลวในการสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่ฝันไว้น่ะค่ะ มันทำให้หนูรู้สึกผิดหวังในตัวเองมาก แล้วก็ยังมีเรื่องที่เคยทะเลาะกับเพื่อนสนิทจนต้องเลิกคบกันอีก หนูรู้สึกเสียใจกับเรื่องพวกนี้อยู่เสมอเลยค่ะ"

คุณแม่มองลูกสาวอย่างเห็นใจ ก่อนจะเอ่ยปลอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "สิ่งที่ผ่านมาในอดีตของลูก ไม่ว่าจะดีหรือร้าย ก็ล้วนเป็นบทเรียนที่มีค่าทั้งนั้นลูก แต่เราไม่ควรยึดติดกับมันจนเกินไปจนลืมมองอนาคต"

"แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะคะที่จะปล่อยวางเรื่องเหล่านั้นได้" พิมพ์สารภาพความในใจ

คุณแม่พยักหน้า พร้อมกับจับมือลูกสาวไว้แน่น "การจะปล่อยวางอดีตได้ อาจต้องใช้เวลาบ้าง แต่สิ่งสำคัญคือ ลูกต้องให้อภัยตัวเองและผู้อื่นที่เกี่ยวข้องกับเรื่องราวเหล่านั้น แล้วตั้งเป้าหมายใหม่ในการใช้ชีวิตต่อจากนี้ไป"

พิมพ์ครุ่นคิดถึงคำพูดของแม่สักพัก ก่อนจะเงยหน้ามองแม่ด้วยสายตามุ่งมั่น "ค่ะแม่ หนูจะลองทำใจให้ปล่อยวางเรื่องในอดีตดู แล้วตั้งเป้าหมายใหม่สำหรับอนาคต"

"แล้วเป้าหมายของลูกตอนนี้คืออะไรเหรอจ๊ะ" คุณแม่ถามอย่างให้กำลังใจ

"หนูคิดว่าหนูอยากจะกลับไปเรียนหนังสือใหม่ค่ะ อาจจะไม่ใช่ที่มหาวิทยาลัยเดิม แต่หนูอยากจะเรียนต่อในสาขาที่ตัวเองรักจริงๆ" พิมพ์ตอบอย่างตื่นเต้น

"นั่นเป็นความคิดที่ดีมากเลยลูก แม่สนับสนุนเต็มที่" คุณแม่ตบมือลูกสาวเบาๆ แล้วกล่าวต่อ "ลูกอย่าลืมนะ แม้อดีตจะเป็นส่วนหนึ่งที่หล่อหลอมเราจนเป็นอย่างทุกวันนี้ แต่มันก็ไม่ควรกำหนดอนาคตเราได้ทั้งหมด เราเองต่างหากที่มีสิทธิ์เลือกเส้นทางชีวิตของตัวเองได้"

พิมพ์ผงกศีรษะ รู้สึกประทับใจกับคำพูดของแม่เป็นอย่างมาก "ขอบคุณมากนะคะแม่ คำพูดพวกนี้ช่วยให้หนูมีกำลังใจขึ้นมากเลยล่ะ ที่ผ่านมาหนูอาจยึดติดกับความผิดพลาดในอดีตมากเกินไป แต่ตอนนี้ หนูพร้อมแล้วจะก้าวต่อไปเพื่อสร้างอนาคตใหม่ที่ดีกว่าเดิม"

เมื่อจบบทสนทนา พิมพ์ก็เริ่มรู้สึกเบาใจขึ้น หลังจากระบายความในใจกับแม่ เธอตระหนักแล้วว่า การจะเปลี่ยนแปลงตัวเองนั้น บางครั้งอาจจะต้องเริ่มจากการปล่อยวางอดีตอันเจ็บปวดให้ได้เสียก่อน เธออาจไม่สามารถแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาดในวันวานได้ แต่วันนี้และวันพรุ่งนี้ ยังคงเป็นโอกาสอันงดงามของเธอเสมอที่จะได้เดินหน้าต่อไปอย่างเข้มแข็งและมีความหวัง