หลังจากเปิดเทอม พิมพ์ก็กลับไปใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยด้วยพลังและแรงบันดาลใจเต็มเปี่ยม ประสบการณ์ที่ได้รับในช่วงปิดเทอมทำให้เธอมีมุมมองต่อการเรียนรู้ที่กว้างไกลขึ้น และตั้งใจว่าจะสร้างสรรค์ผลงานชิ้นโบแดงสักชิ้นเพื่อให้ตัวเองภูมิใจ

วันหนึ่ง พิมพ์ได้รับมอบหมายจากอาจารย์ให้ทำโครงงานพิเศษที่เกี่ยวข้องกับสาขาที่เรียน เธอตื่นเต้นมากเพราะนี่คือโอกาสทองในการแสดงศักยภาพของตัวเอง แต่ก็รู้สึกกังวลและไม่มั่นใจว่าจะทำได้ดีแค่ไหน

ในวันหยุดสุดสัปดาห์ พิมพ์จึงตัดสินใจโทรหาคุณแม่เพื่อขอคำปรึกษา

"สวัสดีค่ะแม่ หนูมีเรื่องอยากจะคุยด้วยสักหน่อยค่ะ" พิมพ์ทักทาย

"ลูกสาวแม่นี่นา มีอะไรหรือเปล่าลูก เล่าให้แม่ฟังได้เลยจ้ะ" คุณแม่ตอบ

"คือว่าหนูได้รับมอบหมายจากอาจารย์ให้ทำโครงงานสำคัญค่ะ หนูดีใจมากที่ได้รับโอกาสนี้ แต่ก็ไม่รู้สึกมั่นใจเท่าไหร่ว่าจะทำได้ดีพอรึเปล่า กลัวว่ามันจะยากเกินไปน่ะค่ะ"

"อืม ลูกลองเล่ารายละเอียดเพิ่มอีกหน่อยสิจ๊ะ ว่าโครงงานเกี่ยวกับอะไร แล้วทำไมถึงคิดว่ามันจะยากจนเกินความสามารถล่ะ"

พิมพ์เล่าถึงหัวข้อโครงงานและขอบเขตงานคร่าวๆ ให้คุณแม่ฟัง ก่อนจะถอนหายใจยาว "ก็รู้สึกว่ามันเป็นงานที่ใหญ่และท้าทายมากเลยนะคะ หนูกลัวจะทำได้ไม่ดีพอ แถมยังมีเวลาจำกัดอีก เลยไม่แน่ใจว่าจะผ่านมันไปได้ยังไง"

คุณแม่ฟังอย่างตั้งใจ ก่อนจะให้กำลังใจลูกสาว "แม่เข้าใจความรู้สึกของลูกนะ พอเจอสิ่งที่ยิ่งใหญ่เกินตัว บางทีมันก็น่ากลัวและท้อได้ แต่แม่อยากให้ลูกลองมองอีกมุมนึง ว่านี่อาจจะเป็นโอกาสสำคัญให้ลูกได้ทุ่มเทฝีมือ สร้างผลงานที่จะเป็นจุดเปลี่ยนให้กับชีวิตเลยก็ได้นะ"

"แม่หมายความว่ายังไงคะ หนูยังงงๆ อยู่เลย" พิมพ์ถาม ในใจเริ่มสงสัย

"ลูกลองคิดดูสิว่า ถ้าลูกตั้งใจเต็มที่ ลงมือทำอย่างสุดความสามารถโดยไม่ย่อท้อ แล้วผลงานสำเร็จออกมาได้ดี มันจะเป็นความภาคภูมิใจแค่ไหนกัน ทั้งยังเป็นการการันตีศักยภาพและความมุ่งมั่นของลูกให้คนอื่นเห็นอีกด้วย บางทีโครงงานนี้อาจเป็นผลงานชิ้นโบแดงที่เปิดประตูสู่โอกาสใหม่ๆ ในอนาคตก็ได้นะลูก"

พิมพ์ครุ่นคิดถึงสิ่งที่แม่พูด ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจขึ้น "นั่นสินะคะ ถ้าหนูกล้าลองและทำมันอย่างเต็มที่ มันอาจจะกลายเป็นโอกาสทองของหนูเลยก็ได้ อย่างน้อยต่อให้ผลงานออกมาไม่ดีที่สุด หนูก็ได้เรียนรู้และเติบโตมากขึ้น การได้ลงมือทำจริงๆ มันคงมีคุณค่ามากกว่าแค่คิดๆ อยู่เฉยๆ แน่เลย"

"ใช่แล้วลูก" คุณแม่เห็นด้วย "ความสำเร็จไม่ได้วัดกันที่ผลลัพธ์สุดท้ายหรอก แต่มันอยู่ที่เราได้ทุ่มเทและเรียนรู้ระหว่างทางมากแค่ไหนต่างหาก ไม่ว่าจะได้ผลงานแบบไหน แต่ถ้าเราเต็มที่แล้ว นั่นก็ถือเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ในตัวของมันเองแล้วล่ะ"

"ขอบคุณมากนะคะแม่" พิมพ์ยิ้มกว้าง ในใจรู้สึกเบาขึ้นมาก "คำพูดของแม่ทำให้หนูมีกำลังใจขึ้นเยอะเลย ต่อจากนี้หนูจะตั้งใจทำโครงงานนี้อย่างสุดความสามารถเลยค่ะ ไม่ว่ามันจะยากแค่ไหน หนูก็จะทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจ เพื่อให้ได้ผลงานชิ้นโบแดงที่ทำให้ตัวเองภูมิใจที่สุด นี่จะเป็นการเดินทางครั้งสำคัญของหนูเลยล่ะค่ะ!"

คุณแม่ปลาบปลื้มกับความตั้งใจของลูกสาว เธอเชื่อมั่นเสมอว่าพิมพ์มีพลังและศักยภาพในตัวเองมากพอที่จะก้าวข้ามอุปสรรคนี้ไปได้ เพียงแค่ต้องกล้าเผชิญและเชื่อมั่นในความสามารถของตัวเองให้มาก

ในช่วงเวลาที่เหลือของการทำโครงงาน พิมพ์ทุ่มเทกายใจอย่างหนักหน่วง แม้จะเหนื่อยล้าแค่ไหน แต่เธอก็ไม่ย่อท้อ ยังคงมุ่งมั่นไขว่คว้าความรู้ สร้างสรรค์ชิ้นงานออกมาอย่างดีที่สุด โดยคำพูดของแม่ยังคงดังก้องอยู่ในใจเสมอ เป็นเหมือนพลังใจให้เธอสู้ต่อไปจนถึงที่สุด

แม้ว่าตอนนี้ผลลัพธ์สุดท้ายจะเป็นอย่างไร พิมพ์ก็ภูมิใจในความพยายามของตัวเองแล้ว เพราะนั่นหมายถึงเธอได้ทุ่มเททั้งหมดที่มีเพื่อสร้างผลงานชิ้นโบแดงชิ้นนี้ ไม่ว่ามันจะนำพาเธอไปพบกับสิ่งใดในอนาคต แต่ประสบการณ์ครั้งนี้ก็จะยังคงเป็นบทเรียนล้ำค่า ที่จะติดตัวเธอไปจนวันสุดท้ายของชีวิต