หลังจากพิมพ์เรียนไปได้สักพัก เธอเริ่มรู้สึกเหนื่อยล้าและท้อแท้กับชีวิตในมหาวิทยาลัย แม้จะพยายามเข้าร่วมกิจกรรมต่างๆ ทั้งเรียน ทำงานกลุ่มจนดึกดื่น รวมถึงช่วยงานชมรมอีกหลากหลาย แต่เธอก็ยังรู้สึกว่ามันไม่เคยพอ วันหนึ่ง พิมพ์กลับมาบ้านด้วยใบหน้าเศร้าหมอง ล้มตัวนอนบนโซฟาอย่างอ่อนเพลีย คุณแม่เห็นสภาพลูกสาวเช่นนั้นจึงเข้ามานั่งข้างๆ

"ลูกดูเหนื่อยมากเลยนะ เป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ" คุณแม่ถามอย่างอ่อนโยน

พิมพ์พลิกตัวหันมาหาแม่ น้ำตาคลออยู่ในดวงตา "หนูไม่ไหวแล้วค่ะแม่ การใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัยมันยากเหลือเกิน หนูพยายามทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้ แต่มันก็ดูไม่เคยเพียงพอสักที หนูรู้สึกหมดแรง ไม่มีเวลาให้ตัวเองเลย"

คุณแม่มองดูลูกสาวอย่างเข้าใจ ก่อนจะกอดเธอเอาไว้ แล้วค่อยๆ พูดว่า "ลูกรู้ไหมจ๊ะว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนั้น ก็เพราะลูกยังไม่เจอสมดุลที่ลงตัวของชีวิตไงล่ะ"

พิมพ์เงยหน้าขึ้นมามองแม่อย่างสงสัย "สมดุลของชีวิตเหรอคะ แล้วหนูจะหาได้ยังไง ในเมื่อมีแต่เรื่องที่ต้องทำตลอดเวลา"

คุณแม่ยิ้มอ่อนโยน แล้วอธิบายว่า "สมดุลของชีวิต ก็คือความสามารถในการแบ่งเวลาให้กับสิ่งต่างๆ อย่างเหมาะสมนั่นแหละจ้ะ ไม่ใช่แค่ให้กับเรื่องเรียนหรือกิจกรรมอย่างเดียว แต่ต้องให้กับตัวเองบ้างด้วย เวลาพักผ่อน เวลาทำในสิ่งที่ชอบ เวลาอยู่กับครอบครัวและเพื่อนๆ สิ่งเหล่านี้ก็สำคัญไม่แพ้กัน เพราะมันจะช่วยเติมพลังให้เรามีแรงสู้กับสิ่งที่ท้าทายในแต่ละวันไงล่ะ"

พิมพ์ผงกศีรษะ เหมือนเพิ่งนึกได้ "หนูเข้าใจแล้วค่ะ ที่ผ่านมาหนูแทบไม่ได้พักผ่อนเลย จนรู้สึกหมดไฟไปหมดแล้ว แต่ถ้ามีเวลาหายใจบ้างก็คงจะดีกว่านี้เยอะเลยนะคะ"

"นั่นสินะ ลองเริ่มจากการทบทวนตารางชีวิตของลูกดูก่อนว่ามีกิจกรรมอะไรบ้าง แล้วค่อยๆ หาวิธีปรับมันให้ลงตัว อาจต้องเลือกทำเฉพาะสิ่งที่สำคัญจริงๆ บางอย่างถ้ารู้สึกว่าเกินกำลังก็ปฏิเสธได้นะ หัดขอความช่วยเหลือจากคนรอบข้างบ้าง อย่าฝืนทำทุกอย่างคนเดียว แล้วก็อย่าลืมเว้นเวลาให้ตัวเองได้พักผ่อน ทำในสิ่งที่ชอบ ไปเที่ยว ไปกินข้าว ไปคุยกับเพื่อนบ้างนะ รับรองว่าจะรู้สึกผ่อนคลายและมีความสุขขึ้นแน่นอน"

รอยยิ้มเริ่มปรากฏบนใบหน้าของพิมพ์ "ค่ะแม่ คำแนะนำของแม่ดีมากเลย หนูจะนำไปปรับใช้ตั้งแต่วันนี้เลยล่ะ จะพยายามหาสมดุลให้เจอ จัดลำดับความสำคัญ ไม่โหมหนักจนเกินไป บางครั้งก็ต้องเห็นใจตัวเองบ้าง เพื่อจะได้มีพลังในการสร้างสรรค์สิ่งดีๆ ต่อไป"

"แม่ดีใจนะที่ลูกตั้งใจจะเปลี่ยนแปลง" คุณแม่กอดลูกสาวไว้แน่นอีกครั้ง "แม่เชื่อว่าเมื่อลูกค้นพบสมดุลที่ลงตัวของตัวเอง ชีวิตลูกจะมีความสุขมากขึ้นแน่ๆ ทั้งเรื่องเรียน เรื่องงาน และเรื่องส่วนตัว สามอย่างนี้ถ้าเกื้อหนุนกันได้อย่างพอดี ลูกจะเติบโตอย่างเต็มศักยภาพ แถมยังมีรอยยิ้มเป็นเครื่องการันตีอีกด้วยล่ะ"

คำพูดของแม่ทำให้พิมพ์หัวใจชุ่มชื่นขึ้นมาทันตา เธอรู้สึกเหมือนมีความหวังอีกครั้ง ใช่แล้ว การเรียนรู้ที่จะสร้างสมดุลให้ชีวิตนั้นสำคัญนัก มันจะช่วยให้เธอมีแรงบันดาลใจ และมีพลังในการเผชิญความท้าทายต่างๆ เธอจะค่อยๆ ปรับเปลี่ยน กำหนดเป้าหมาย และทุ่มเทเวลาให้แต่ละด้านอย่างเหมาะสม เพื่อที่จะได้มีความสุข ได้ใช้ศักยภาพอย่างเต็มที่ ในแบบที่เป็นตัวของตัวเอง

หลังจากวันนั้น พิมพ์ก็เริ่มปรับสมดุลชีวิตทีละน้อย ผลัดเวลาระหว่างเรียนและการพักผ่อน เลือกทำกิจกรรมที่ตนรัก เสริมสร้างความสัมพันธ์กับคนรอบข้าง รวมถึงใส่ใจตัวเองมากยิ่งขึ้น ทุกครั้งที่ได้ใช้เวลาอย่างมีคุณภาพ เธอก็จะนึกถึงคำพูดของแม่ที่กล่าวไว้ในวันนั้น มันเหมือนเป็นสูตรสำเร็จของการดำรงอยู่อย่างสมบูรณ์แบบ และเป็นวิถีแห่งการพัฒนาตนเพื่อความสุขอันยั่งยืน ที่จะติดตัวเธอไปจนถึงวันสุดท้ายของชีวิต