ข้างหลังภาพ

ข้าพเจ้าประคองกอดเธอไว้แนบกาย และจุมพิตเธอด้วยสุดแสนเสน่หา ข้าพเจ้าหมดสติ หมดความรู้สึกไปชั่วขณะหนึ่ง... "นพพร เธอไม่รู้ว่าเธอทำอะไรลงไป" เสียงของเธอยังคงสั่นอยู่ "ผมรู้ว่าผมรักคุณหญิง"

"เป็นการสมควรหรือที่เธอจะแสดงความรักของเธอต่อฉันโดยวิธีเช่นนี้" "ผมไม่ทราบว่าเป็นการสมควรหรือไม่ แต่ความรักมีอำนาจเหนือผม ความรักรัดรึงใจผมอย่างที่สุด ทำให้ผมหมดสติ" หม่อมราชวงศ์กีรติมองข้าพเจ้าด้วยแววตาโศก

"เธอแสดงความรักของเธอในเวลาที่ไร้สติ? เธอไม่รู้หรือว่าไม่มีการกระทำอะไรที่เราจะต้องเสียใจในภายหลัง เท่าการที่เราได้กระทำไปในเวลาที่ไร้สติ"

"แต่ผมรู้แน่ว่าผมรักคุณหญิงด้วยความซื่อสัตย์สุจริต" "การแสดงความรักในเวลาที่ไร้สตินั้นจะมีความหมายอะไรเล่า" "ผมรักคุณหญิงด้วยชีวิตจิตใจของผมอย่างเที่ยงแท้ การที่ผมได้กระทำไปแลวย่อมตราตรึงอยู่ในดวงใจของผม"

"เธอคิดว่าเป็นกำไรชีวิตหรือ ถ้ามันได้ตราตรึงอยู่ในใจจริงเช่นนั้น" "ในความรัก คนเรายังมีแก่ใจคิดถึงต้นทุนกำไรอีกหรือ?" "เธออาจไม่คิด และฉันอาจไม่คิด แต่ความรักอาจจะคิดเอากับเราได้"