“คุณรู้จักคนชื่อประจิตรไหมคะ? ผู้ชายค่ะ” 
 สุนทรีตกอยู่ในอาการลังเล ในที่สุดจึงตอบว่า “คนชื่อประจิตรมีหลายคน ฉันก็คงต้องรู้จักเข้าสักคนหนึ่งแหละ” 
 งามพิศหดขาเข้าหาตัว วางคางบนเข่า นิ่งอยู่อึดใจหนึ่งแล้วจึงว่า  “คนที่ชนรถคุณพ่อของดิฉันน่ะค่ะ เขาชื่อประจิตร” 
 “แล้วยังไงล่ะ?” 
 “ดิฉันอยากรู้ว่าเขาเป็นยังไงมั่ง” งามพิศตอบช้าๆ “ดิฉัน อยากให้เขาตายเร็วๆ ดิฉันแช่งเขาทุกวัน”
 โลหิตฉีดขึ้นหน้าสุนทรีโดยแรง ความฉุนโกรธก็แล่นขึ้นสมอง แต่เป็นอยู่เพียงขณะจิตเดียว แล้วหล่อนก็พูดแกมหัวเราะ 
 “ประจิตรคนนั้นแหละที่ฉันรู้จัก”