“คุณรู้จักคนชื่อประจิตรไหมคะ? ผู้ชายค่ะ”
สุนทรีตกอยู่ในอาการลังเล ในที่สุดจึงตอบว่า “คนชื่อประจิตรมีหลายคน ฉันก็คงต้องรู้จักเข้าสักคนหนึ่งแหละ”
งามพิศหดขาเข้าหาตัว วางคางบนเข่า นิ่งอยู่อึดใจหนึ่งแล้วจึงว่า “คนที่ชนรถคุณพ่อของดิฉันน่ะค่ะ เขาชื่อประจิตร”
“แล้วยังไงล่ะ?”
“ดิฉันอยากรู้ว่าเขาเป็นยังไงมั่ง” งามพิศตอบช้าๆ “ดิฉัน อยากให้เขาตายเร็วๆ ดิฉันแช่งเขาทุกวัน”
โลหิตฉีดขึ้นหน้าสุนทรีโดยแรง ความฉุนโกรธก็แล่นขึ้นสมอง แต่เป็นอยู่เพียงขณะจิตเดียว แล้วหล่อนก็พูดแกมหัวเราะ
“ประจิตรคนนั้นแหละที่ฉันรู้จัก”