ช่างสำราญ (รางวัลซีไรต์ ปี 2546)

…ภาพสุดท้าย ก่อนที่ความมืดจะห่มคลุมชีวิตหล่อนนั้น ก็คือภาพชุมชนห้องแถวคุณแม่ทองจันทร์นี่เองภายนอกกำแพงสูงซึ่งหล่อนอุตส่าห์ปีนขึ้นบนหลังคาเพื่อมองดูโลกและผู้คนในมุมที่ต่างออกไปนั้นหล่อนคาดหวังจะเห็นสิ่งใดและอะไรที่ปรากฏแก่สายตาจากที่สูงมองลงสู่เบื้องล่าง...

เป็นไปได้มากทีเดียวว่าในแสงแห่งยามเย็นผืนพิภพที่แสนธรรมดาสามัญเบื้องล่างช่างเร้าใจหล่อนยิ่งนัก บางครั้งหล่อนอาจแว่วเสียงหัวเราะและเสียงร้องไห้ของเด็ก เสียงทะเลาะเบาะแว้งของผู้ใหญ่ เสียงเร่งเครื่องของรถบรรทุกและมอเตอร์ไซค์บนถนนและบนลานดิน แถบหลังคาสีขาวของห้องแถวซึ่งวางพาดกันไปมานับได้ห้าแถว บ้านใหญ่หลังงามที่หน้าชุมชนและบ้านใหญ่ซอมซ่อคล้ายบ้านร้างที่ท้ายหมู่บ้านในห้วงคำนึงยามสนธยาหล่อนคงเห็นว่า บนผิวภาพสามัญอันปกติที่ปรากฏแก่สายตานั้นมีสิ่งน่าสนใจหลบซ่อนอยู่ภายใน หล่อนจึงใคร่ได้เห็น ได้สัมผัส ใคร่ยื่นมือออกลูบคลำ แนบหูและหัวใจสดับฟัง...ดูว่า..เสียงที่แว่วยินมาแต่ไกลนั้น ดังมาจากชีวิตชนิดใด –