ลิ่วเหยา เล่ม 3

ลิ่วเหยา เล่ม 3

เหยียนเจิงหมิง ศิษย์พี่ใหญ่ผู้มีชาติกำเนิดร่ำรวยสูงส่ง เมื่อตอนอายุเจ็ดขวบหนีออกจากบ้านแล้วถูกอาจารย์ที่เจ้าเล่ห์เพทุบายเก็บได้ ต่อมาก็กลายเป็น "ที่พึ่งของสำนัก" "ผู้สนับสนุนของเจ้าสำนัก" และ "ศิษย์เอกเปิดขุนเขาแห่งสำนักฝูเหยา" เขาเป็นบุรุษรูปงามที่มีผมสีดำยาวสยายเป็นคุณชายเหยียนผู้ไม่เอาไหน เจ้าสำอาง หลงตัวเอง ปากร้าย จนบรรดาศิษย์น้องแอบเรียกว่า "เจ้าแม่" แต่ในยามคับขันเขาคือศิษย์พี่ใหญ่ที่พึ่งพาได้

เฉิงเฉียน ศิษย์คนที่สามของสำนักฝูเหยา เป็นเด็กฉลาด ความจำดี มีใบหน้าน่ารักแต่เย็นชา รูปร่างเจริญเติบโตเชื่องช้าตามอายุไม่ทัน เขาสุขุมรอบคอบ ขยันหมั่นเพียร เห็นตนเองเป็นคนงานน้อย ข้ารับใช้น้อย... เพียงแต่คนในครอบครัวไม่เคยเห็นเขาเป็นบุตรชาย ดังนั้นเมื่อถูกขายเขาจึงตามชายแปลกหน้าท่าทางเหมือนนักต้มตุ๋นไปจนถึงเขาฝูเหยา และได้พบกับศิษย์พี่ศิษย์น้อง "ผู้ร่วมลิขิตฟ้า ร่วมชะตากรรม"

ที่แสดงออกท่าทางเย็นชา ไร้ความรู้สึกเพราะถูกเลี้ยงดูมากับครอบครัวที่ยากจน ผู้เป็นแม่สนใจแต่น้องคนเล็ก พ่อก็เอาแต่ทำงาน ส่วนพี่ชายคนโตก็เป็นช่องว่างระหว่างวัยทำให้ไม่ค่อยสนิทกัน เฉิงเฉียนเลยเป็นเด็กที่ไม่ค่อยพูดและเก็บงำความรู้สึกไว้ในใจแต่พอมาอยู่สำนักฝูเหยาก็เจอกับศิษย์ร่วมสำนักที่นิสัยแปลกประหลาดหลายคนก็เริ่มมีความรู้สึกเหมือนชาวบ้านชาวช่องเขาแล้วล่ะ โดยเฉพาะตอนรับมือกับศิษย์พี่ใหญ่ของเขา