หนังสือเรื่องนี้เขียนขึ้นเมื่อยี่สิบปีกว่าปีผ่านมาแล้ว ฉากสำคัญๆ ในท้องเรื่องคือคลองสีลม และประตูน้ำ สร้างขึ้นตามความเป้นจริงขณะนั้น เด็กๆ ที่เกิดในระยะเวลาสิบกว่าปีที่ฝ่ามาจะนึกภาพไม่ออก เพราะการเปลี่ยนแปลงทางการก่อสร้างมีมาก
"ผู้หญิงออกไป" จาดพึมพำ ก้มลงมองดูเท้าเรื่อยขึ้นมาถึงชายผ้าซิ่นสีน้ำตาลของตัวเองโดยไม่ได้ตั้งใจ เด็กหญิงขยับชายพกที่เอว แล้วขมวดกลับเข้าไปแน่นกว่าเก่า ผ้าซิ่นนี้เองที่ทำให้ "จาด" เป็นผู้หญิง และต่างกับ "ต้อย" "อ้วน" "พู" และเด็กอื่นๆ ตั้งแต่พ่อเอาเรือมาจอดที่ประตูน้ำสามอาทิตย์แล้ว "จาด" ก็ยังไม่มีเพื่อนเล่นเลยสักคน ดูเหมือนว่า พวกลูกชาวเรือแถวนี้จะมีแต่ผู้ชานิ เมื่อเห็น "จาด" ทุกคนจะหันหน้าซุบซิบกัน แล้วก็หัวร่อคิกคัก หรือไม่ก็ทำท่าไม่แยแส น้อยใจและไม่เข้าใจมากกว่าที่จะโกรธ "จาด" มักถอยไปนั่งที่หัวเรือ มองดูพวกผู้ชายดำน้ำผุดว่ายหกคะเมนตีลังกาและเล่นมวย ไม่มีใครพูดด้วยเลยสักคำ แต่ทุกคนมักจะว่ายน้ำเข้ามาใกล้เรือพ่อ ด้วยเหตุนี้เอง "จาด" จึงได้รู้จักชื่อเด็กชายเพื่อนบ้านเกือบทุกคน แม้ว่าเขาเหล่านั้นไม่รู้จักชื่อของ "จาด" เลย และตลอดเวลาทุกคนทำเหมือนว่า "จาด" ไม่ได้มาอยู่ในเรือใกล้ๆ กับพวกเขา
