สลายสิ้นซึ่งความหวังรังรอง

“ ไม่มีที่ไหนเหมือนบ้าน มันเป็นที่แห่งเดียวที่ยามรัก เราก็รักกันได้อย่างลึกซึ้งหมดใจ แต่ยามกระทำต่อกัน เราก็กระทำกันได้อย่างเจ็บปวดถึงแก่นที่สุด “

รวม 8 เรื่องสั้นของหลากตัวละครพังพ่าย ซึ่งจมปลักอยู่กับคำว่าบ้าน ติดหล่มกับคำว่าครอบครัว มีชีวิตประจำวันสามัญแสนเจ็บปวด วนอยู่ในรักและเกลียด เบิกบาน เติบโต ร่วงโรย หากแต่ละมุนละไมต่อการอ่าน จากการพินิจความเป็นไปของชีวิต จากความพิถีพิถันและละเมียดละไมในการใช้ภาษาของนักเขียน เมื่ออ่านจบคุณอาจจะเข้าใจวงจรของการร่วงหล่น สิ้นหวัง พังทลาย พร้อมให้อภัยตัวเอง และให้อภัยภาระทางใจที่เรียกว่าครอบครัว ปลดปล่อยอดีต และยุติการส่งต่อความเจ็บปวด

บางส่วนจากในเล่ม

“ ความสุขจากรักไม่เคยบอกใบ้ว่าความทุกข์ในรักจะมาเยือนในรูปแบบไหน จนกว่ามันจะโผล่หน้ามาให้เห็น ซึ่งก็ไม่ได้ยื่นคู่มือพากันรอดมาให้ด้วย “

“ กลางดึกดื่นจึงสะดุ้งตื่นด้วยฝันร้ายที่รู้สึกคล้ายโหยหา แต่ก็ไม่รู้จะเล่าถึงฝันนั้นออกมาเป็นเรื่องราวและย้อนกลับไปหาที่มาได้อย่างไร “

“ แต่อย่างน้อยที่สุด อย่างปราณีต่อกันที่สุด สายสัมพันธ์ร่อแร่ใกล้ขาดผึงยังมีโอกาสได้ซ่อมแซมเยียวยาตามระดับความอาทรของสองหัวใจ “