ความตายอันแสนสุข (LA MORT HEUREUSE)

นักเขียนไม่อาจพาตัวเข้าไปรับใช้พวกที่สร้างประวัติศาสตร์ในปัจจุบัน

มีแต่จะต้องรับใช้ผู้คนที่ตกเป็นเหยื่อ

ผู้รับเคราะห์จากประวัติศาสตร์บทนั้น

หาไม่แล้ว นักเขียนก็จะอยู่แต่ลำพังและไร้ซึ่งการแสดงออกทางศิลปะ

บรรดาพวกที่ยึดกุมอำนาจผูกขาดและสมุนบริวารอีกนับล้าน ๆ คน

ก็ไม่อาจปลดปล่อยเขาออกจากความโดดเดี่ยว

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาสมัครใจก้าวตามรอยเท้าพวกนั้น

ตรงกันข้าม เพียงความเงียบจากนักโทษนิรนาม

ที่ถูกกดขี่บีบคั้นในอีกสุดมุมหนึ่งของโลก

ก็พอเพียงจะฉุดรั้งให้นักเขียนเลิกเนรเทศตัวเอง

ขอแต่เพียงว่าในแต่ละครั้ง เขาจะไม่หลงลืมเสียงแห่งความเงียบ

และใช้สิทธิพิเศษแห่งเสรีภาพที่มีไปสะท้อนถ่ายเสียงเงียบนี้

ให้ก้องกังวานโดยอาศัยวิถีทางศิลปะ