หากไม่เคยเจ็บ คงไม่ซึ้งถึงความสุข

เป้าหมายของใครหลายคนอาจเป็นชีวิตที่มีแต่ความสุข ราบรื่น ไร้อุปสรรค และพยายามหลีกเลี่ยงความทุกข์อันไม่พึงปรารถนาให้มากเท่าที่จะมากได้ แต่แท้จริงแล้ว เป็นธรรมดาที่ชีวิตมนุษย์คนหนึ่งย่อมประกอบด้วยความสุขและทุกข์ หากขาดส่วนใดไป เราคงเรียกได้ไม่เต็มปากว่าชีวิต

แล้วระหว่างความสุขและทุกข์ทน เราควรยึดโยงสิ่งใดเพื่อให้ชีวิตไม่ไร้ความหมาย และไม่ทนทรมานจนเกินไปนัก

พอล บลูม ผู้เขียน ได้พาเราไปค้นหาคำตอบสำคัญนี้ ด้วยการตั้งคำถาม และอธิบายให้กระจ่างชัดด้วยตัวอย่างประกอบ ""ทำไมเราจึงชอบฟังเพลงเศร้า ทั้งที่มันยิ่งตอกย้ำให้ใจเจ็บ"" ""ทำไมเราจึงเลือกวิ่งมาราธอน ทั้งที่ทำให้เหนื่อยล้าแทบขาดใจ"" ""ทำไมความสำเร็จที่ได้มาโดยลำบากถึงน่าดึงดูดใจ"" ฯลฯ 

เขาพบว่าความทุกข์นั้นมีประโยชน์ต่อมนุษย์ทั้งในแง่ชีวภาพและความรู้สึก ความเจ็บทำให้เราจดจำประสบการณ์เหล่านี้ไว้เพื่อพยายามหลีกเลี่ยงมันในอนาคต และความทุกข์บางอย่างที่เกิดขึ้นโดยสมัครใจสามารถสร้างความสุข และเป็นส่วนสำคัญของการบรรลุเป้าหมายที่สูงขึ้นได้

นั่นเท่ากับว่า เราสามารถเติมเต็มความสุขและความหมายของชีวิตได้ ด้วยการโอบรับความเจ็บปวดที่เข้ามาให้เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเรา