“นี่มันเรื่องอะไรกันชอนอา..”

น้ำเสียงของชา ฮเยนากล่าวถามด้วยความสงสัยและงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยความต้องการคำตอบ

“นั่งเงียบๆไปก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนกับเธอ”

เธอไม่ตอบคำถามใดๆนอกจากพูดบอกออกคำสั่งบอกให้เธออยู่ๆเงียบๆ

“เธอไม่บอกฉันแล้วฉันจะรู้ได้ยังไงกัน วันนี้มันเรื่องอะไร..”

ยังดึงดันที่จะถามเอาคำตอบ

“บอกให้หุบปากไงห๊ะ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง”

พัค ชอนอาตะคอกออกมาอย่างเหลืออด

“ถ้าไม่บอกฉันก็ไม่ไป จอดรถให้ฉันลงเดี๋ยวนี้”

“ถ้าไม่หุบปากฉันจะสั่งลูกน้องให้ฆ่าเธอซะ จอดรถแวะข้างหน้าให้ฉันด้วย”

พูดขู่อีกฝ่ายแล้วหันไปบอกให้ลูกน้องจอดรถให้ตัวเองต่อ

“นายใหญ่จะไปไหนหรอครับ”

เสียงของคัง แทวอนมือขวาของพัค ชอนอากล่าวถามเธอ

“นายไม่ต้องรู้หรอก แค่จอดรถให้ฉันก็พอ”

สิ้นเสียงนั้นรถก็ถูกจอดลงนิ่งอยู่กับที่ แล้วเธอก็ก้าวเท้าลงมาจากรถ เมื่อลูกน้องลงมาเปิดประตูให้

“อยู่นี่แหละไม่ต้องตามมา พวกนายคอยดูยัยนั่นเอาไว้ให้ดีก็พอ.......พายัยนั่นกลับไปก่อน เดี๋ยวฉันจะกลับเอง..ไม่ต้องให้คนตามมา”

“แต่ว่านายใหญ่ครับบ!!”

“บอกให้พายัยนั่นกลับไปก่อนไง”

“ครับบ!!”

คัง แทวอนตอบรับคำแล้วเธอก็เดินหนีจากลูกน้องทุกคนที่ตรงนั้นไป

4 ชั่วโมงต่อมา...

ร่างสูงของพัค ชอนอาเดินตรงเข้ามาหาลูกน้องของตนที่หน้าห้องๆหนึ่งด้วยสายตาเรียบนิ่งแต่แอบแฝงไปด้วยความน่ากลัวและน่าเกรงขามจนทำเอาลูกน้องหลายคนก้มหน้าหลบสายตาไม่กล้าที่สบตากับเธอเลยด้วยซ้ำ

“พวกนายมีอะไรทำก็ไปทำไป ยัยนี่ฉันจะจัดการเอง”

“แล้วถ้าเธอทำอันตรายนายใหญ่ล่ะครับ”

คัง แทวอนกล่าวด้วยความไม่อยากไปเพราะกลัวว่าเธอจะได้รับอันตราย

“ดูเหมือนคำสั่งฉันมันจะไม่มีประโยชน์อะไรเลยใช่มั้ย”

“เปล่าเลยครับนาย..”

ยู จองมินมือซ้ายของเธอรีบตอบปฏิเสธขึ้นมาในทันที

“ถ้างั้นก็ออกไปซะสิ”

“ครับบ!!”

ตอบรับคำแล้วพากันเดินออกไป ส่วนเธอก็เปิดประตูเข้าไปในห้องนั้น

“เธออ..เธอเป็นต้นเหตุให้พี่ชายฉันต้องตาย”

“เธอพูดเรื่องอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง..”

บุคคลที่นั่งอยู่ในห้องนั้นรีบตอบกลับไปในทันทีพร้อมกับที่จะเดินหนีออกไปจากห้องนี้ แต่ก็ถูกพัค ชอนอาจับรั้งแขนและออกแรงบีบเอาไว้

"นี้ปล่อยนะ ฉันเจ็บ.."

ทำสีหน้าท่าทางที่แสดงออกถึงความเจ็บที่เกิดจากแรงบีบแขนของอีกฝ่าย

"จะไม่รู้เรื่องได้ยังไง ในวันที่พี่ชายฉันตายเธอก็อยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วยไม่ใช่รึไง”

“พูดบ้าอะไร..ฉันไม่เข้าใจ แล้วเธอพาตัวฉันมาที่นี่ทำไม”

“อย่าตอแหลสิ ฉันไม่มีทางเชื่อเธอหรอก เพราะอาชีพของเธอมันคือการเล่นละครโกหกคนอื่น แล้วที่ฉันเอาตัวเธอมาที่นี่ก็เพราะฉันอยากจะทรมานเธอยังไงล่ะชา ฮเยนา”

จ้องมองใบหน้าของชา ฮเยนาด้วยความเคียดแค้นในตัวเธอ

“นี่เธอเป็นบ้าไปแล้วรึไง ชอนอาคนเดิมที่ฉันเคยรู้จักไม่ใช่คนแบบนี้นะ”

“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่เคยรู้จักเธอ..อย่ามาทำตัวเหมือนกับว่าเธอรู้จักฉันดี”

กล่าวเสียงแข็งยืนยันคำตอบ

“จะไม่รู้จักได้ยังไง ในเมื่อเราเคย....!!”

“จะยังไงก็ช่าง..ในเมื่อฉันบอกว่าไม่รู้จักก็คือไม่รู้จัก เพราะเธอไม่ได้อยู่ในเศษเสี้ยวของความทรงจำของฉันเลยแม้แต่น้อยนิดเดียวก็ไม่มี..”

เธอยังพูดไม่ทันจะจบก็ถูกพัค ชอนอาชิงตัดบทพูดของตัวเองไปเสียก่อนด้วยสีหน้าที่ช่างเย็นชาไร้อารมณ์และความรู้สึก

"ชอนอา..!!"

"เก็บปากของเธอไว้ร้องขอความเมตตาจากฉันจะดีกว่ามั้ย เพราะตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเธอจะต้องอยู่กับฉัน โดนฉันทรมานไปอีกยาวนานเลยแหละ"

เธอพูดกระแทกเสียงออกมาเพื่อย้ำทุกคำพูดที่เธอได้กลั่นออกมาจากปาก

"เธอมันบ้าไปแล้วชอนอา.."

"ฉันบ้าก็เพราะใครล่ะ ก็เพราะเธอไง"

ดึงตัวของชา ฮเยนาเข้ามามองหน้าใกล้ๆ

"เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะทำกับฉันแบบนี้ ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ"

"เฮ่อะะ!! แจ้งตำรวจหรอ เอาเลยสิ! แจ้งเลยสิ เพราะตำรวจในโซลก็ทำงานให้กับบ้านฉันกันทั้งนั้น"

กล่าวในเชิงเยาะเย้ยอีกฝ่าย

"รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกไปทานข้าวกับฉันแล้วก็รีบนอนด้วย..พรุ่งนี้เธอต้องเดินทางแต่เช้า เพราะฉันไม่มีทางเก็บเธอไว้ให้เธอหนีออกไปได้ง่ายๆแน่ๆ แล้วถ้าเธอจะบอกว่าฉันเลวก็ได้นะ เพราะฉันก็เลวจริงๆนั่นแหละ"

"ใช่..เธอมันเลวมาก หายไปตั้งหลายปี ไม่คิดเลยว่ากลับมาคราวนี้จะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้"

พูดตอกกลับอีกฝ่ายจนจบก็ผลักร่างของเธอออกไปให้ห่าง และกำลังจะเดินออกไปแต่ก็ถูกรั้งเอาไว้อีกรอบ

"เธอจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ฉันบอกให้เธอไปอาบน้ำ"

"ฉันไม่อาบ..ฉันจะกลับบ้าน"

"ไม่มีทางซะหรอก..ไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ซะ แม่บ้านเตรียมให้เธอไว้หมดแล้ว เธออย่าพึ่งยั่วโมโหฉัน เพราะถ้าฉันโมโหขึ้นมาเธอจะเจ็บตัวเอาเปล่าๆ"

กล่าวจบก็เดินออกไปจากห้อง

"บ้าไปแล้วรึไง ฉันไปทำอะไรให้เธอกัน"

เธอพูดทิ้งท้ายหลังจากที่พัค ชอนอาได้เดินออกไปและปิดประตูห้องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

10 นาทีผ่านไป..

ร่างสูงของพัค ชอนอาเปิดประตูเข้าไปในห้องนั้นอีกครั้ง และก็เห็นว่าชา ฮเยนายังคงอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน

"ฉันบอกให้เธอไปอาบน้ำ ทำไมไม่ไปอาบ.."

"ฉันบอกแล้วไงว่าไม่อาบ ฉันจะกลับบ้านน.."

"ไม่อาบใช่มั้ย..!! ได้....!!!"

เดินเข้าไปลากตัวชา ฮเยนาเข้าห้องน้ำ จากนั้นก็จับเธอโยนเข้าไปในห้องน้ำ แล้วตัวเองก็เดินตามเข้าไปเปิดน้ำจากฝักบัวลงมาแล้วฉีดใส่เธอจนตัวเปียกปอนไปหมดทั้งตัวเลยก็ว่าได้

"ทีนี้จะอาบได้รึยังห๊ะ!!"

ตะคอกเสียงกล่าวถามด้วยอารมณ์โกรธที่อีกฝ่ายไม่ยอมทำตามที่เธอสั่งให้ทำ

"ถ้าไม่ยอมอาบอีกฉันจะจับเธอถอดเสื้อผ้า แล้วอาบให้เธอเองซะเลยเอามั้ย"

"ไม่ต้อง..! ฉันจะอาบเอง.."

"ก็ดี..! พูดง่ายๆแบบนี้แหละดี..รีบอาบซะ ฉันให้เวลาเธออีกสิบนาที"

สิ้นคำพูดนั้นพัค ชอนอาก็เดินออกไปจากห้องน้ำทิ้งให้ชา ฮเยนาอยู่ในห้องน้ำคนเดียวเพียงลำพัง