ราวสามสิบปีผ่านมาแล้วหากคุณเคยฟังวิทยุอาจได้ยินเรื่องเล่าสันหลังวาบนี้อยู่บ้างเวลาฟังโปรดอย่านั่งตามลำพังเร่งเสียงวิทยุขึ้นเปิดไฟแล้วนิ่งฟังเสียงนุ่มทุ้มของผู้จัดรายการเคล้าเสียงประกอบชวนขนลุก...

วันหนึ่งกลางเดือนตุลาคมต้นฤดูหนาวอีกไม่กี่วันงานไหลเรือไฟคงมาถึงมืดค่ำลงทุกทีลุงถนอมชายร่างเล็กผิวขาวขับรถมอเตอร์ไซค์ลากล้อพ่วงฝ่าความมืดมาตามถนนหลวงซึ่งห่างจากตัวเมืองมาได้ไกลแล้ว ไม่นานแสงไฟหน้ารถกระทบป้ายชื่อหมู่บ้านหองนาโดน แกชะลอรถเลี้ยวเข้าทางลูกรังซึ่งเต็มด้วยหลุมบ่อสองข้างทางล้อมด้วยต้นไม้สูงถนนสายนี้ยาวราวห้ากิโลเมตรเข้าตัวหมู่บ้านสายลมเย็นโชยพัดไล่หลังมาความเงียบงันแผ่ปกคลุมหูทั้งสองได้ยินเพียงเสียงรถและเสียงออดแอดของล้อพ่วงตอนตกหลุม ด้วยสภาพถนนรถคลานอย่างเชื่องช้าราวกับเต่า ลุงถนอมคอยมองแสงสะท้อนจากเสาไฟฟ้าแรงสูงทุกระยะ พอเข้ากิโลเมตรที่สองรถวิ่งขึ้นเนินสูงผ่านหมู่บ้านนาทามบ้านหลังแรกเปิดไฟสว่าง พอขับผ่านหมู่บ้านแรกมาไม่นานสองข้างทางจึงเต็มด้วยต้นไม้สูงโอบล้อมสองข้างทางแม้ว่าคุ้นเคยเส้นทางเป้นอย่างดีหากแต่ว่าชายวัยดึกนั้นกลับรู้สึกขาดกลัวขึ้นมา มันเป็นครั้งแรกๆที่กลับจากตลาดมืดค่ำอย่างนี้ รถวิ่งอย่างเชื่องช้าผ่านทางโค้งข้างหน้าไม่ไกลคือป่าช้าบ้านธาตุ รถวิ่งเข้าทางตรงแล้วเร่งคาวมเร็วขึ้นอีกมีความรู้สึกว่าล้อพ่วงหนักขึ้นเหมือนตอนบรรทุกกระสอบถ่าน ชะลอความเร็วลงบ่ายหน้ามองข้างหลังมีเพียงความมืด แต่พอหันมามองกระจกเท่านั้น! ดวงตาแทบหลุดจากเบ้าใจตกตาตุ่ม ลิ้นของมันยาวพาดบ่าของแก มองแล้วแทบลมจับ แกร้องขึ้นสุดเสียงแล้วบิดคันเร่งจนเข้าเขตวัดป่า...