1. ชีวิตอยู่ได้ด้วยความสัมพันธ์ 

: อย่ามัวคิดถึงแต่ตัวเอง—ให้คิดถึงคนอื่นบ้าง เพราะเราไม่ได้อยู่คนเดียว

2. ความสัมพันธ์ “มีชีวิต” อยู่ได้ ด้วยการ "สื่อสาร"

: แม้ในยามขัดแย้ง ความสัมพันธ์ที่สื่อสารได้ดี—สื่อสารแบบชี้แจงโดยไม่โจมตี มีโอกาสอยู่ด้วยกันนานกว่า ถ้าไร้การสื่อสาร ความขุ่นเคืองก็จะคืบคลานเข้ามาเป็นเหตุให้ความสัมพันธ์ค่อยๆ ตายลง

3. เราต่างมีความรับผิดชอบในการบริหารความสัมพันธ์ต่อกัน 

: เรา "ขอบคุณ" เพื่อแสดงถึงความรู้สึกขอบคุณจากทุกการ “ได้รับ”

: เรา “ขอโทษ” จากใจเมื่อทำผิดหรือพลาดพลั้งไป

: เรา "ให้อภัย" เมื่อเราเองก็มีข้อบกพร่องเป็นเหตุให้ทำผิดพลาดได้ เพราะความเป็นมนุษย์ที่ไม่สมบูรณ์แบบ

: เรา “ยืนยัน” ความรักออกมาเป็นคำพูดในเวลาที่ใจรู้สึก และแสดงออกด้วย“การให้”เพียงแค่เล็กน้อยด้วยความสม่ำเสมอ

: เรา “ใช้เวลา” ด้วยกันอย่างคุ้มค่าและระมัดระวัง เมื่อรู้สึกใดๆ ให้แสดงออกเมื่อมีโอกาส— อย่ารอให้สายเกินไป จนให้รู้สึกเสียดายและเสียใจทีหลังกับสิ่งที่ไม่ได้ทำ

4. ปรากฏการณ์ที่บ่งชี้ถึงความสมบูรณ์ในความสัมพันธ์ คือ ความไว้ใจและสบายใจที่ไม่ให้รู้สึกกดดันใดๆ

5. เราวัดความสัมพันธ์จากใจที่ได้รู้สึก เพราะความรู้สึกคือสิ่งสะท้อนว่าความสัมพันธ์อยู่ตรงไหน—ใกล้หรือไกล ดีหรือร้าย 

: สัมพันธ์ที่ดีก็เป็นยาต่อใจ—ให้กล้าสู้ แม้มีวันแย่ ๆ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าแย่จนเกินไปเพราะมีคนเคียงข้างเสมอ 

: สัมพันธ์ที่เป็นพิษก็ให้ร้ายต่อใจ—ให้ใจล้า ในวันแย่ ๆ ก็ต้องประคองใจตัวเองเพียงลำพัง อย่างเดียวดาย

6. ทุกความหมายและความงดงามในชีวิต คือ ผลของความสัมพันธ์ที่เรามี

ชีวิตดีเพราะความสัมพันธ์ดี