ตอนที่ 1 : Chapter 1 สาเหตุ..

ชายสองคนยืนต่อสู้กันอยู่ท่ามกลางสายฝนที่ตกโปรยปรายลงมาอย่างหนัก โดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลยแม้แต่น้อย

บ้างก็เปลี่ยนฝ่ายต่างฝ่ายต่างล้มลุกคลุกคลานบาดเจ็บจากการต่อสู้ จนกระทั่งชายคนหนึ่งเล่นที่เผลอออกมาโดยเอาปืนออกมากะจะยิงอีกฝ่าย จนเกิดการยื้อยุดฉุดกระชากปืนกันไปมา

ปังงงง!!

เสียงของปืนถูกลั่นไกออกมาเสียงดังสนั่น ชายคนหนึ่งค่อยๆทรุดตัวลงวางมือออกจากปืน ลงไปนอนกองอยู่กับพื้นถนนพร้อมกับเลือดที่ไหลอาบออกมาจากร่างกายเต็มพื้นถนนปะปนกับสายฝนที่ตกโปรยปรายลงมาต่อเนื่องไม่ขาดสายเป็นจำนวนมาก จนสีของเลือดนั้นค่อยๆจางเลือนลงไปตามสายฝนที่ตกลงมาชำระล้าง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงสีของความเป็นเลือดไว้ให้เห็นอยู่

1 ปีต่อมา..

สนามบิน..

หญิงสาวร่างสูงเดินออกมาจากสนามบินโดยมีลูกน้องเดินติดตามคุ้มกันประกบอยู่รอบกายทั้งด้านข้างด้านหน้าและด้านหลัง เพื่อให้เธอปลอดภัยจากผู้คนแล้วสิ่งรอบข้าง

“คุณหนูครับ!”

เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งที่เดินอยู่ด้านหลังซ้ายมือเธอกล่าวขึ้น

“ว่าไง..”

หญิงสาวตอบรับคำ

“ผมคิดว่าผมรู้สาเหตุที่ทำให้นายใหญ่ต้องเสียชีวิตแล้วครับ”

“เดี๋ยวไปคุยกันในรถ..”

สิ้นคำนั้นเขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีกจนเดินไปที่รถตู้คันสีดำขัดและขึ้นรถไปนั่งเพื่อเดินทางออกจากสนามบิน

“คนที่เป็นต้นเหตุให้นายใหญ่ต้องตายคือชา ฮเยนาครับ”

“ชา ฮเยนางั้นหรอ..นายมีรูปเธอมั้ย”

เธอกล่าวเสียงแข็งแล้วกล่าวถามลูกร้องของตน

“ครับบ! มีครับ..เธอเป็นนักร้องนักแสดง รูปเธอหาได้ไม่ยาก”

ยื่นโทรศัพท์ให้กับผู้เป็นเจ้านายดูแล้วเธอก็จ้องหน้าจอโทรศัพท์ตาแข็ง

“สาเหตุล่ะ!!”

กล่าวถามเสียงแข็ง

“เพราะเธอ..มีคนคิดจะฆ่าเธอ นายใหญ่จึงตามไปช่วยเธอ ฉันต้องตายแทนเธอ”

“แล้วทำไมถึงไม่บอกฉันตั้งแต่ตอนนั้น มาบอกอะไรตอนที่พี่ชายฉันตายไปแล้วตั้งปีนึง”

“พวกเราคิดว่าควรจะให้คุณหนูเรียนจบก่อนจะดีกว่า แล้วค่อยบอกเรื่องนี้ เพราะไม่งั้นคุณหนูคงไม่เรียนต่อจนจบแน่”

เสียงชายหนุ่มอีกคนกล่าวขึ้นมา

“นับจากวันนี้ให้เรียกฉันว่านายใหญ่ ฉันจะรับตำแหน่งทุกอย่างแทนพี่ชายฉันเอง”

เธอกล่าวพร้อมในมือก็กำโทรศัพท์เอาไว้แน่น

“ครับคุณหนู..”

ชายหนุ่มคนเดิมตอบรับ

“เมื่อกี้ฉันพึ่งพูดว่าอะไรนะ”

“ครับ!! นายใหญ่..!”

“ครับ!”

“ผู้หญิงคนนี้อยู่ค่ายอะไร”

“YJSDครับ!!”

“หื้มม!! จริงดิ..”

เธอกล่าวอุทานอย่างเหลือเชื่อ

“ค่ายนี้ฉันถือหุ้นอยู่กว่าสี่สิบสามเปอร์เซ็นต์อยู่นี่นา ถ้างั้นก็เป็นเรื่องง่ายเลยล่ะสิ พี่จะทำให้ผู้หญิงคนนี้มา..กับเรา”

เช้าวันต่อมา..

07:21 น.

ปัง! ปังง!! ปัง! ปังงง!! ปังง!!! ปัง!

หญิงสาวร่างสูงยืนเล็งปืนไปยังเป้าหมายแล้วกดลั่นไกยิงออกไปจนเกิดเสียงดังขึ้นในบ้านหลังหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้มีใครแตกตื่นกับเสียงปืนที่ดังสนั่นแต่อย่างใด

เมื่อเธอได้ยินจนลูกกระสุนหมดแม็กเธอก็วางปืนลงจากมือ

“ว่าไง ได้ตัวเธอมามั้ย”

“ทางค่ายเพลงไม่ยอมเลยครับ..เพราะไม่เชื่อว่าเป็นคำสั่งของนายใหญ่”

เขายืนตอบคำถามพร้อมกับหยิบปืนขึ้นมาใส่ลูกกระสุนให้กับผู้เป็นนาย

“ส่งโทรศัพท์นายมา..บอกคัง แทวอนส่งโทรศัพท์ให้เขาด้วย”

“ครับบ..!”

“เจ้านายผมจะคุยกับคุณ..คุณชเว”

หยิบยื่นโทรศัพท์มือถือให้กับชายวัยกลางคนคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนเก้าอี้

“คุณชเว..ถ้าคุณไม่ให้ยัยนั่นกับฉันคุณเตรียมตัวถูกปลดออกจากประธานได้เลย อย่าลืมนะหุ้นฉันมีมากกว่าคุณ”

“คุณ..คุณพัค คือว่า...ผมไม่คิดว่าจะเป็นคุณจริงๆ ขอโทษด้วยครับ”

ชายวัยกลางคนที่คุยอยู่ในสายเมื่อรู้ว่าคนปลายสายนั้นเป็นใครก็รีบกล่าวคำขอโทษอย่างเร็วควัน

“ฉันเปลี่ยนใจละ ผู้หญิงคนนั้นเธอมีงานอะไรถอดเธอออกให้หมด ทั้งงานละครงานเพลงงานอีเวนต์ต้องไม่มี เพราะฉันต้องการตัวเธอ..”

เธอกรอกเสียงเข้มลงใส่มือถือสายตาเฉียบขาด

“ไม่ได้นะครับคุณพัค ถ้าทำแบบนั้นค่ายละครในเครือของเราเดือดร้อนแน่ เราถ่ายได้เกือบครึ่งเรื่องแล้ว ต้องมีความเสียหายมากแน่ๆ ทั้งค่าตัวของชา ฮเยนาเราต้องเสียเงินเปล่าอีกนะครับ”

“เรื่องของคุณ..ไม่เกี่ยวกับฉัน หรือว่าคุณอยากโดนถอดจริงๆก็ได้นะ”

กดวางสายแล้ววางปืนไว้บนโต๊ะกดวางสายแล้ววางโทรศัพท์มือถือไว้บนโต๊ะ ก่อนจะยื่นมือไปหยิบปืนพกสั้นขึ้นมา แล้วชักปืนเล็งไปยังเป้าหมายข้างหน้า

ปัง! ปัง!! ปัง! ปัง! ปัง!! ปัง!! ปัง! ปัง!

เป้าหมายที่ถูกยิงไปจนครบแปดนัดแล้ว ลูกน้องของเธอก็ได้นำแผ่นเป้าที่เธอยิงนั้นวิ่งเข้ามาให้เธอดู

แต่ปรากฏว่าเป้าที่ถูกยิงไปนั้นไม่มีส่วนใดเลยที่ถูกยิงหรือไม่มีรอยลูกกระสุนที่ทะลุผ่านแม้แต่รูเดียว นอกจากบริเวณส่วนของศีรษะที่มีรอยกระสุนปืนยิงทะลุครบทั้งแปดนัด

วันต่อมา..

ร่างเล็กของหญิงสาวคนหนึ่งก้าวเท้าลงจากรถเดินเข้าไปในบริษัทเพลงโดยที่มีการ์ดคอยเดินคุ้มกันความปลอดภัยให้อยู่รอบกาย จนกระทั่งเธอเดินขึ้นไปถึงห้องทำงานของประธานบริหารสูงสุด

“ชา ฮเยนามาถึงแล้วใช่มั้ย”

“ชา ฮเยนากำลังขึ้นมาพบท่านประธานครับ”

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“นั่นไงครับ..มาถึงพอดี”

กล่าวจบหญิงสาวร่างเล็กก็เปิดประตูเดินเข้ามาในห้อง

“ท่านประธานสั่งเลิกกอง แล้วเรียกตัวฉันมาทำไมคะ”

“ผมจะยกเลิกการถ่ายทำละคร อีเวนต์..งานเพลงและงานอื่นๆของคุณทั้งหมด”

“นั่นมันงานฉันนะคะ ท่านประธานทำแบบนี้ทำไม”

“ผมไม่ได้อยากจะทำ..แต่มีคนบีบบังคับให้ผมทำ แล้วถ้าผมไม่ทำตาม...”

“คุณเป็นท่านประธานของที่นี่นะคะ แล้วใครเค้าจะบังคับท่านประธานได้”

“ใช่!! ผมเป็นประธานของYJSDก็จริง..แต่ผมไม่ใช่เจ้าของที่นี่ เจ้าของที่นี่ตัวจริงสั่งให้ผมถอดคุณออกจากงานทุกอย่าง ไม่งั้นเขาจะปลดผมออกจากตำแหน่ง”

“ท่านประธานไม่ใช่....!!”