ห้องเช่าคับแคบในซอยคับแคบ เปลี่ยว เปลี่ยวเหลือเกิน ปล่าวเปลี่ยวทั้งกายใจประตูไม้เก่าๆปิดแน่นผมเอนหลังพิงฝาห้องรูปบาร์โคดที่เอามาแปะติดไว้กันรอยแตกของไม้อัด รู้สึกวิงเวียนหัวแล้วสายตาพร่ามัวมองเห็นอะไรเพียงเลือนราง แสงไฟสีนวลบนเพดานสังกะสีเก่าส่องสว่างตวัดสายตามองกองหนัวสือบนชั้นไม้ข้างตัว เงียบ เงียบเหลือเกิน ไม่มีใครเลยคนงานพม่าโรงทอผ้าฝ้ายชั้นล่างคงเข้าเวรกะดึกกันหมด สองผัวเมียคนขับรถบรรทุกโรงน้ำเชื่อมก็เงียบหาย มองผ่านรอยแตกของบานประตูมองเห็นแสงไฟทางเข้าหน้าบ้านป้าแหลมเจ้าของห้องเช่าสับปรังเคแห่งนี้ เสียงหมาเห่าหอนริมคลองยามเดือนเก้าฟังแล้วน่ารำคาญ หากแต่ว่าบางทีทำเอาผมตาขาวจิตตกหวาดผวากลัวความคิดของตัวเอง  ผีน่ะหรือใครบ้างล่ะไม่กลัว ผีไม่มีจริงหรอก? วิญญานหรือว่าผี ผีหรือว่าวิญาน  

    แต่ว่าฤทธิ์น้ำเมาในค่ำคืนนี้กลับทำเอาผมดึงจินตนาการล้ำลึกออกมา  ตัวผมย้ายมาอยู่ห้องเช่าแห่งนี้หกเดือนแล้ว จะว่านานก็คงได้อยู่จากย่านพระนครผมพาตัวเองออกมาอยู่นอกเมืองเขตโรงงานย่านบางพลี จะว่าไปผมเจอผีตั้งแต่ย้ายมาช่วงแรกๆแล้วล่ะ ผีดิบน่ะสิ พวกผีดิบเดินเข้าออกโรงบิลเลียดหน้าโรงงานยามช่วงบ่ายๆเย็นๆและมักออกมากินเลือดสดๆในจานที่ร้านลาบกลางซอย

    ผมเผลอหลับไปด้วยอาการเมามายหญิงสาวผมยาวรุงรังดวงตาลึกโหลสวมชุดคลุมสีขาวคลานเข้ามาใกล้จ้องราวกับจะกินเลือดเนื้อ ผมผวาลุกขึ้นตามองจ้องที่กลอนประตูไม้หน้าห้องด้วยความตกใจ ผี...ผีจริงๆ ผมเจอกับตัวเข้าให้แล้ว! ประตูห้องยังปิดแน่นร่างของเธอหายไปในพริบตา ผมพนมมือขึ้นนึกถึงพุทธคุณ...ตอนย้ายเข้ามาคงลืมจุดธูปไหว้เจ้าที่ ผมไม่กล้าปิดไฟจนรุ่งเช้าน่ากลัวเหลือเกิน