ปรีชาวิทรรศน์ :มุมมองภาษาไทย

ความไม่รู้เรื่องภาษาไทยนั้นได้ตามมาถึงมหาวิทยาลัย อยากจะให้ภาษาไทยเหมือนศาสตร์เฉพาะ เจาะเอาแต่ด้านใดด้านหนึ่ง ภาษากับวรรณคดีก็แยกไปต่างคนต่างเรียน ที่เรียนวรรณคดีมักไม่เก่งภาษา ที่เรียนภาษามักไม่ชอบวรรณคดี ทั้งๆ ที่โดยแท้จริงคนเขียนวรรณคดีต้องเก่งภาษา คนเรียนภาษาถ้าจะนับว่าเก่งแท้ ฝีปากต้องแน่ถึงขั้นเขียนงานเป็นวรรณคดี สุดยอดของภาษาคือวรรณคดี สุดยอดของวรรณคดีคือมีภาษาเป็นเลิศ แยกสองอย่างก็ไม่เกิดการพัฒนาภาษาไปสูงส่ง ที่สุดก็คงเพียงเขียนภาษาได้ใช่เขียนเป็น ยิ่งเขียนดียิ่งเห็นไม่ต้องพูดถึง